André Kuipers

André Kuipers is terug op aarde. Vanmorgen zaten we te kijken naar een blauwe lucht met één wolk. Daar ergens, in Kazachstan, zou het moeten gebeuren. Een capsule aan een parachute. Gewoon, zoals het hoort. Aan een parachute. Niet zoals een Space Shuttle landt.
In 1969 zat ik op mijn verjaardag diep in de nacht te kijken naar een wazig poppetje die op de maan liep. Een paar dagen later landde de Apollo 11-capsule ergens in een oceaan. Snel kwamen er bootjes omheen en nog sneller gingen de astronauten weg.
Hoe anders was het vandaag. Een enorme parachute met een capsule eronder kwam rap naar beneden. Nog in de lucht was er een helicopter vlakbij. Op de grond krioelden al snel een heleboel Russen eromheen. Een ingenieus apparaat met twee trappen en een glijbaan werd over de capsule heen gezet en al snel werden de astronauten eruit gevist. Daarna zag je alles op tv zoals het echt gebeurde. Niets snel, gewoon openheid.
Chauvinist als we zijn vonden we André de meest fitte. Hij zat zelfs al snel met zijn vrouw te bellen! Het was mooie televisie op de zondagochtend, gelukkig vanaf half tien!

Nico Dijkshoorn

"...De uitgeverij heeft  in het Chinees-Indisch restaurant New San Kong op het Stadionplein een aparte eetzaal gehuurd. Er zullen kleine hapjes worden geserveerd. Ik ben in mijn nopjes met de locatie. Het Stadionplein is een fijn plein. Er staat een Febo die ik vaak met mijn vader bezocht voordat we naar een wedstrijd van FC Amsterdam gingen..."
Nico Dijkshoorn rekent in "Nooit ziek geweest" genadeloos af met zijn overheersende vader, die nu zwaar dement zit te zijn. Alles ademt herinneringen, waarvan het Stadionplein één van de weinige goede is.
Ik kwam vaak bij die Febo.
Met vrienden als we voor een rijksdaalder naar een wedstrijd van FC Amsterdam gingen. Wie herinnert zich niet de voorhoede Gerard van der Lem, Nico Jansen en Tjeerd Meijer? Daarachter liepen ergens Frits Flinkevleugel, Jan Fransz, Frank Kramer en op doel stond Jan Jongbloed.
Febo werd ook aangedaan als ik met een andere vriend ging vissen in het verderop gelegen Nieuwe Meer. Ik weet nu nog niet of het om het vissen ging of om die grillburger en saté-kroket.
Ook zat ik vlakbij op school: de Bouman-academie. Laat ik daar verder maar niets over schrijven. Als we op vrijdagmiddag gingen biljarten bij het café Fred van Dijk, moesten we eerst even stoppen bij de Febo.
Een tijd geleden stond er in de krant dat de Febo op het Stadionplein zou verdwijnen. Een schande! Febo hoort net zo op het Stadionplein als de Citroëngarage en het Olympisch Stadion zelf.
Als die Febo weggaat, gaan herinneringen weg. Zowel van Nico Dijkshoorn als van mij. En zeg nou eerlijk: zijn er meer redenen nodig om die Febo er voor altijd te laten staan?

De aap in ons

"Op 16 augustus 1996 viel een jongetje van drie jaar zes meter en eindigde in het primatenverblijf van de Brookfield Zoo in Chicago. Een acht jaar oude gorilla, Binti Jua, reageerde onmiddelijk. Ze nam de jongen in haar armen en bracht hem in veiligheid. Ze ging op een boomstam in een een stroompje ziten en wiegde de jongen op haar schoot, terwijl ze hem een paar keer zachtjes op zijn rug klopte, voordat ze hem naar het wachtende dierentuinpersoneel bracht."
"Het is niet ongebruikelijk dat een klimmende jonge aap uit een boom valt en het op een schreeuwen zet. Die zal onmiddelijk omringd worden door anderen die hem in hun armen nemen en hem wiegen. Dat is precies de reactie die Binti Jua vertoonde ten aanzien van het jongetje in de Brookfield Zoo. Als een volwassene een gevecht met een rivaal verliest en in zijn eentje schreeuwend in een boom zit, zullen anderen naar hem toe klimmen om hem aan te raken en te kalmeren. Troost is een van de meest voorkomende reacties bij mensapen."

In het boek "De aap in ons" legt de primatoloog Frans de Waal uit waarom we zijn wie we zijn. Het gedrag van chimpansees en bonobo's komt veel meer overeen met ons gedrag dan wij denken. En dat komt niet omdat we vam hen afstammen, maar omdat we waarschijnlijk dezelfde vooruders hebben. Frans de Waal trekt prachtige lijnen tussen de mensapen en de mens. Dus als u iets over uzelf wilt leren, ga naar de dierentuin en kijk!

Anthony and The Johnsons

Ontroerend mooi was  het optreden van Anthony, dit keer zonder The Johnsons maar met het Metropole-orkest, dinsdagavond in het Concertgebouw.
Rond kwart over acht kwam hij op: kwetsbaar als altijd; gehuld in iets van kleding met een doek om zich heen. Als de lichten uitgaan en de muziek het overneemt, onstaat er iets magisch dat niet meer weggaat. Zijn niet te omschrijven stem en zang, het prachtige orkest, zijn speciaal ontworpen laserlicht-begeleiding. Prachtig!
Op gegeven moment zet hij verkeerd in. Even kort overleg met de dirigent, stilte en vervolgens een amusant praatje over wat hem bezighoudt. En passant wordt het orkest overladen met complimenten (en dit wordt wegbezuinigd??), meer dan terecht. Een paar nummers later vergeet hij de tekst. Dat doet niets af aan het slagen van deze avond. Integendeel, het maakt het nog mooier dan dat het al geweest zou zijn.

Naturalis

De Japanse reuzenkrab heeft een rugschild van 35 cm. doorsnee. De spanwijdte van de scharen is meer dan drie meter. Gelukkig hoeft u niet bang te zijn dat u bij het pootje baden (met dit weer???) in Zandvoort gebeten wordt door deze krab. Het is immers de JAPANSE reuzenkrab, die natuurlijk in de wateren rond Japan voorkomt.

De mammoet had een zware schedel met sterke nekspieren nodig om de immense slagtanden te kunnen dragen.

Stier Herman was een gewone stier, maar hij was ook heel bijzonder: hij was het eerste rund ter wereld dat genetisch was gemanipuleerd. Het stukje DNA wat Herman extra had gekregen (in Lelystad!!), zat in alle cellen van zijn lichaam. Door dat extra gen zouden zijn dochters het menselijke eiwit lactoferrine in hun melk kunnen maken. Lactoferrine kan worden gebruikt als medicijn tegen ontstekingen. Omdat het toegevoegde gen bij Herman nog niet goed werkte, produceerden zijn dochters maar heel weinig van het gewenste medicijn.

De reuzenpijlinktvis woog 18 kilo en zijn tentakels waren 1 meter lang. De twee langste ontbreken; die waren wel 7 meter lang. Daarmee is het nog een kleintje; het grootste exemplaar dat is gevonden was 20 meter lang!

Een dagje Naturalis is heel erg leerzaam!

Pesthuis

Men dacht dat de pest werd verspreid door 'bedorven en besmette lucht'. Daarom brandde men in de straten tonnen met pek en soms ook kruiden. De rook moest de besmette lucht verdrijven. Vanaf de 16e eeuw verschijnen er , vanzelfsprekend buiten de stad, zogenoemde pesthuizen, waar pestlijders werden ondergebracht. Een pestmeester droeg een lange jas en een masker dat leek op een pinguïnsnavel. Dit masker was gevuld met kruiden om de kwade dampen tegen te gaan. Veel toegepaste behandelingen bij pestlijders waren zweetkuren, aderlatingen en klisteren en het uitsnijden van pestbuilen. Deze middelen haalden niets uit: het ging immers om een bacterie waar alleen antibiotica tegen geholpen zou hebben. Sterker nog, het uitsnijden van pestbuilen kon ertoe leiden dat anderen besmet raakten omdat in een pestbuil de concentratie pestbacillen het hoogst was.

Hoewel artsen en bestuur machteloos waren, kondigde men wel voortdurend maatregelen af. Deze waren gebaseerd op verkeerde veronderstellingen, maar dat zou pas achteraf blijken. Zo moest in Amsterdam in 1534 aan elk huis waar iemand aan de pest overleden was, zes weken lang een bos stro worden gehangen. Op die manier konden voorbijgangers zien dat in dat huis pest heerste en het huis mijden. In 1602 werden pruimen, spinazie en komkommers verboden,  net als het bewaren van de bladeren van wortels en radijzen, omdat men dacht dat de besmetting daarop het meest hechtte.

Boven de ingang van Naturalis hangt de bovenstaande versiering. De ingang blijkt de ingang van het vroegere Pesthuis van Leiden te zijn.
Om meer te weten over de pest is internet heel handig. Van een bacil verspreid door een rat tot een muisklik is maar vierhonderd jaar.

Mart Smeets

Ik heb een hekel aan het kijken naar schaatsen. Buitengewoon saai om naar mannetjes en vrouwtjes te kijken die rondje na rondje voortglijden.
Ook wielrennen op tv kan mij niet bekoren. Colletje hier, massasprintje daar. Nee, het is aan mij niet besteed.
Wel aan Mart Smeets. Al een miljoen jaar praat hij de beelden van deze sporten aan elkaar. En nog steeds kan het mij niet bekoren. Mag ik zeggen dat dat mag? Ja, dat mag ik zeggen.
Dus wat mij betreft mag Mart stoppen met deze sporten.
Waarom dan toch een stukje over Mart Smeets?
Nou, omdat hij een meer dan goede muziekkeuze heeft. In de VARA-gids heeft hij een column, waarin hij wekelijks een CD bespreekt. Via Mart ben ik er achter gekomen wat een briljante zanger Ray Lamontange is. Alle CD's van deze zanger zijn in mijn bezit en we zijn ook naar twee optredens geweest.
Ook heeft Mart mij attent gemaakt op Israel Nash Gripka en zijn muziek. In Hoorn zagen wij een concert van deze groep. De CD met handtekening koester ik.
En deze week schrijft Mart over Alabama Shakes. Wat een stem!
Dus de muzieksmaak van Mart komt dicht bijn die van mij.
In de keuze van truien ben ik gelukkig anders. Want met elandjes zie je mij nooit lopen!

Maarten van Roozendaal

Aan het bijna einde van een week vol downs and ups zaten we donderdagavond op de eerste rij van de Middenzaal van het theater in Almere.
Maarten van Roozendaal speelde er zijn solovoorstelling"De Gemene Deler".
Het was de vierde voorstelling die we zagen van hem. De eerste was met zijn vrienden, de tweede zonder die vrienden, de derde was met Paul de Munnik en deze laatste was weer zonder zijn vrienden en zonder Paul de Munnik.
En alleen lijkt hij toch op zijn best.
In deze voorstelling stort hij een waslijst van gemiddeldes uit over zijn publiek. Wist u dat de Nederlander gemiddeld 1,59 kind krijgt in het leven? Heeft u er iets aan om dat te weten? Maarten heeft daar eigenlijk niets aan en gaat zijn eigen gang. Hij is geen gemiddelde, maar vooral zichzelf. Met prachtige teksten en met veel gevoel in zijn pianospel (dan weer teder de toetsen beroerdend, dan weer erop beukend) weet hij zijn publiek te boeien en iets mee te geven.
En dat hadden we wel even nodig!


Moeilijke landen

"Laat onder geen enkele omstandigheid merken dat je de hele 3000 kilometer (de laatste 400 kilometer in een rammelende bus) hebt afgelegd om je collectie Afrikaanse houtsnijwerken uit te breiden, en dat je nu voor het eerst een gaaf exemplaar hebt gevonden gemaakt van waternoot. Ook vrij dodelijk is het om je reispartner erbij te roepen en vol bewondering het voorwerp  aan te prijzen: gefeliciteerd, je hebt de prijs zojuist verdubbeld."
"Vertrouw niet op het advies van de verkoper, die zal nog bij een opgezet pandahoofd zweren dat het geen probleem is. ("Deze panda vond ik dood aan de kant van de weg')"
"Neem een metro. Stap ergens uit. Loop wat rond. Neem een bus naar een eindhalte. Eet daar wat. Mijn  vrienden kwamen zo een keer aan het eind van de dag halfdronken terug met een schram, een t-shirt met VODKA, CONNECTING PEOPLE, een boek uit de DDR met termen uit de atoomfysica en met verhalen die ze hun kleinkinderen nog zullen vertellen."

"Universele reisgids voor moeilijke landen" van Jelle Brandt Corstius is een vermakelijk boek dat de moeite waard is om te lezen.

Jackie

Dan leef je al dertig jaar met twee vaders en je tweelingzus. Je moeder (je "baarmoeder") woont in Amerika en ken je niet. Jij bent een carrièrevrouw, die druk, druk, druk is. Fotoreportage hier, restylinkje daar, altijd mobiel bereikbaar. Je zus is een chaoot, die als een hondje achter haar overheersende man aanloopt. Tot zover niets aan de hand. Alles valt te plannen, zelfs de kinderwens van je zus.
Totdat er een bericht komt uit Amerika: je moeder heeft haar been gebroken en moet van het ziekenhuis vervoerd worden naar een revalidatiekliniek. Maar dat komt niet goed uit, want je zit middenin de restyling! Echter, je zus heeft alles al geregeld en daar ga je met je naaldhakken de woestijn van New Mexico in.
Zelfs de tour door New Mexico hangt aan elkaar van voorspelbaarheden; slechts het einde is verrassend.
Het neemt niet weg dat ik me gisteren, op die speciale dag, buitengewoon vermaakt heb bij deze film, waarin Carice van Houten een glansrol speelt. Een leuke film in een schitterend decor!

Oostvaardersplassen

Het was druk in de Oostvaardersplassen vandaag. Allemaal mensen met enorme verrekijkers en fototoestellen met supertelelenzen. Op zoek naar het vogeltje in de lucht dat ze nog nooit gezien hebben.
En om dat vogeltje te spotten heb je groene kleren nodig, legergroen.
Weer andere mensen lopen luid gillend en stampend door dat prachtige natuurgebied en verwachten dan ook nog dieren te zien. Tja, het is geen televisie.
Wij liepen een meer dan mooi rondje door wat voorheen een bos was, maar door de stormen van afgelopen winter nu een platgeslagen bos is geworden. Dat heeft ook z'n charme. Wij zagen van dichtbij drie paarden met één veulen. Wat een schitterend leven hebben de dieren daar toch! Maar aan dat leven komt ooit een eind. En dan dient het dier als eten voor weer andere dieren. Om tenslotte te eindigen als botjes. Die dan weer op de foto genomen worden door iemand zonder telelens, maar wel met een telefoon.

Ons Kamp

"De Indische Buurt was een tamelijk nette arbeidersweijk in Amsterdam-Oost, die in het begin van de twintigste eeuw werd gebouwd. Het stratenpatroon deed denken aan de Transvaalbuurt en ook de woningen kwamen overeen. In de Bankastraat hadden we twee kamers en suite met een tussenkamertje. In het verlengde van de keuken was een kleine uitbouw..... De sfeer in huis was volgens mijn vader een beetje hetzelfde als vroeger bij zijn ouders, behalve dat wij dan niet vastten met Jom Kippoer en dat mijn moeder het niet kon laten zichzelf zo nu en dan te trakteren op gerookte paling, in mijn vaders beleving het meest onkoosjere wat er bestond. Maar op vrijdagavond was er kippensoep en boterkoek, Met Pesach aten we matzes uit een grote doos die oom Jaap verzorgde en vanwege mijn vaders werk bij een joodse bakkerij was de zaterdag onze zondag. Het enige terugkerende 'cultuurconflict' tussen mijn ouders ging over de kerstboom die mijn moeder niet wilde missen, 'omdat het zo naar was voor de kinderen als ze zagen dat alle anderen thuis wel gezellig rond zo'n boom zaten."

Marja Vuijsje heeft een prachtig boek geschreven over haar familie voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. 

The Notebook

Gisteravond keken we naar "The Notebook", een film van Nick Cassavetes.
De film speelt  zich af rond de Tweede Wereldoorlog in het Zuidoosten van de Verenogde Staten.
Het verhaal draait om een "onmogelijke liefde" tussen de dochter van rijke ouders en een arbeider in een timmerfabriek.
Natuurlijk gaat in het begin alles goed (vlinders in de buik), maar steken de ouders (met name de moeder)  er een stokje voor. Hoe het afloopt, moet u maar zelf gaan bekijken.
Het verhaal wordt verteld door een oude man aan een oude, dementerende vrouw, die aan het eind natuurlijk de beide hoofdrolspelers blijken te zijn.
Wat ook nog grappig was, is dat het verhaal zich voor een deel afspeelde in bovenstaand landhuis. Dit huis staat vlakbij Charleston en is het huis dat behoort bij de Boone Hall Plantation.Wij waren daar op 21 julie 2009 en hebben daar o.a. bovenstaande foto genomen.
Een leuk detail  voor ons, maar ook zonder dit detail was het een mooie film gebleven.


Beastie Boys

 

Op 27 juli 2010 stonden mijn zoons en ik in de rij van deze achtbaan. Deze achtbaan stond in Universal Studios in Orlando, Florida. We waren nog maar net in het park. Als je op de foto kijkt, zie je links iets rechtop staan. Aan de linkerkant van de staander gaan de karretjes rechtstandig omhoog, om daarna steil naar beneden te gaan.

Behalve het feit dat mijn zonnebril met een grote boog van mijn hoofd vloog, rechtstreeks het struikgewas in, was er nog iets bijzonders aan deze achtbaanrit. Op het moment van instappen kon je kiezen uit acht muzieknummers om je bezig te houden. Ik koos voor "You gotta fight for your right to party" van de Beastie Boys. Ik kon in deze situatie wel wat opzwepends gebruiken.
Eén van de oprichters van de Beastie Boys, Adam Yauch, is overleden.
Dit nummer van hun zal voor mij verbonden blijven met deze achtbaanrit.


Vier mei

In deze dagen is er veel te zien en te lezen over de oorlog en vooral over de verschrikkingen ervan. In De Volkskrant vandaag een prachtig stuk over de kweekschool die naast de creche bij de Hollandse Schouwburg. Honderden kinderen zijn via die school de vrijheid ingeloodst. Duivelse dilemma's: "Iedereen zal begrijpen dat het onmogelijk is om in één dag tachtig kinderen onder te brengen...Hoeveel dan wel? Dan loop je op een middag naar de creche en moet je er nog een paar kinderen uitpikken. Wie? Welke?..."
Of een verhaal van een kind van een NSB-er: "Ook na de bevrijding blijkt dat Henk het leidersprincipe nog niet helemaal heeft afgezworen. In zijn gezin heerst hij als een tiran. Zij  wil is wet.Hij heerst als een tiran."
De mooiste reportage zag ik gisteravond op de EO. Het prograama heette "De Vijfde Dag". Het ging over de moeder van Maurice de Hond. Zij zat in Auschwitz, in blok 10. In blok 10 werden medische experimenten uitgevoerd op Joodse vrouwen met als doel ze onvruchtbaar te maken. In het geval van de moeder van Maurice de Hond is dat dus niet gelukt. Al met al was het een indrukwekkend verhaal.

broodje kroket/croquet

Gisteren waren wij op het strand van Zandvoort. En op het strand moet je vis eten, vind ik. Meestal doen we dat aan de kar bij Zandvoort Zuid.  We zijn vervolgens het strand opgelopen voor een verfrissende wandeling. Aan het eind gingen we even wat drinken bij een strandtent. Lekker achter glas in de volle zon is echt genieten van de vakantie. De meeste mensen dronken daar iets, maar er waren ook enkelen die wat wilden eten. Geen probleem natuurlijk. Maar daar zag ik het vreemdste broodje kroket die ik ooit gezien heb. Het was zo'n lang, dun, hard frans landbroodje met daarop twee kroketten. Hoe je dat naar binnen moest werken, was mij een raadsel.
Ik heb heel wat broodjes kroket voorbij zien komen, maar deze kende ik niet. De bekendste is natuurlijk de zachte witte bol met een kroket erop. Febo is daar goed in. Toen ik nog voetbalde, kon je bij AFC brood met croquet bestellen. Daar kreeg je twee witte boterhammen met een croquet (!) erop, inclusief mes en vork.
Het lekkerste broodje croquet eet je bij eetsalon Van Dobben. Een zachte witte bol met een echte Van Dobben-croquet, die ze in de lengte doorsnijden. Mosterd uit een potje erop en smullen maar!

The Doors in concert

"Dokument" zendt af en toe prachtige documentaires uit. Laatst was er eentje over Tutti Frutti-dorp. Dit gedeelte van Amsterdam Noord is in het begin van de jaren vijftig gebouwd. Er werden kleine en eenvoudige duplex huizen gebouwd. De straatnamen zijn o.a. Meloenenstraat, Mandarijnenstraat, Druivenstraat en ga zo maar door.
De documentaire ging over geluidsoverlast. De huizen zijn zo snel gebouwd en ook zo goedkoop dat er weinig geld was voor geluidsisolatie. Als de buren hard ademen, hoor je het dwars door de muur heen. Het ging over vier huizen, waar men behoorlijk geluidsoverlast had. Hele levens werden ingericht op het luisteren naar de buren. In één geval leidde het zelfs tot een moord.
Men had prachtige manieren om met die geluidsoverlast om te gaan. De een keek de hele nacht televisie, de ander rookte als een schoorsteen. Eén man zette af en toe keihard een LP op, zodat zijn buren weer last hadden van hem.
En zo hoorden we dat er een live LP is van The Doors. Wij zoeken op internet, maar de muziek is alleen op LP verschenen. Amazon.com had nog wel een CD, maar dat is ook zo omslachtig. Helaas. Tot we zaterdag bij onze bibliotheel kwamen. En laat die wel de CD hebben van The Doors in concert. En die is nu in ons bezit.
Met dank aan "Dokument".


Erica

Vandaag waren we in de provincie Drenthe, onze koninginnedag-traditie volgend.
Maar voordat we op de plaats van bestemming waren, wilde ik even naar Erica. In dat dorpje liggen veel van mijn jeugdherinneringen. Mijn oma woonde er.
In de zomervakanties tot mijn, pak 'em beet, negende jaar gingen we daar logeren, in het huis van mijn oma.
Vier weken van de grote stad naar het kleine dorp.
Vier weken ravotten in een grote tuin. Of krekels vangen met Herman, mijn jaarlijkse vakantievriend. Of vissen in het kanaal. Of naar mijn neefjes, mijn tante woonde immers in hetzelfde dorp. Of het bos in, achter de kerk. Of de heg snoeien.
Tussen de middag warm eten en 's avonds brood. Aan het eind van de dag in de kleine kamer op de eerste verdieping met een enorm zware deken over me heen, heerlijk warm was dat. De kersenboom in om kersen te plukken. Of kruisbessen in de lange, lange tuin. Zwemmen in het zwembad dat verging van de steekvliegen.
Op gegeven moment stopte de vakanties. Mijn ouders kochten een vouwcaravan. Vakanties op een camping waren ook niet slecht voor een jongen van tien. Maar de vakanties in Erica waren onvergetelijk.

Menno Buch

'Voor een miljoen vermoord ik iemand.'

'En voor duizend euro?'

'Nee, ik heb principes.'

'En voor tienduizend?'

'Ja, ik denk het wel.'

'En als iemand jouw vader zou vermoorden?'

'Dan zou ik de dader omleggen, want dat pik ik niet.'

'Maar begrijp je dan dat degene die jij vermoordt, ook kinderen heeft en ook gemist wordt?'

'Ja, dat begrijp ik. Maar toch is het anders, want ik heb dat geld nodig.'

Menno Buch geeft op zondagavond een kijkje in het reilen en zeilen van de gevangenis 'Almere Binnen', die staat in Almere Buiten. Prachtige televisie van de man die toch anders bekend stond bij het grote publiek. 

Chapeau!

Passend Onderwijs (2)

"Ton Elias van de VVD is zeer kritisch over de staking. 'Over passend onderwijs wordt veel lariekoek verkocht en tot mijn spijt worden stakende leraren misleid', aldus het Kamerlid. 'Dat er een 'onverantwoorde kaalslag' op til zou zijn is platte demagogische vakbondsnonsens."

Op 6 maart zat ik, samen met 49.999 collega's in de Arena. Wij staakten. Niet voor meer salaris of meer vakantie(!), maar voor het behoud van de zorg voor de zwakkere leerling. Het was één van de grootste onderwijsdemonstraties ooit. Helaas had het geen effect.
Ton Elias, de ietwat corpulente onderwijswoordvoerder van de VVD, vond, zie hierboven, alles maar lariekoek. Die 300 miljoen bezuinigingen waren juist een zegen voor het onderwijs, leek het wel volgens onze krullenbol. Ook de minister, (Ze vindt dat ze niet 'doof en blind' is geweest voor de zorgen die er vanaf de aankondiging leefden over de ingreep.) duwde dezelfde dag het wetsvoorstel door de Tweede Kamer. 5000 Mensen raakten hun baan kwijt, de ontslagbrief hebben ze ws. deze week gekregen.
En dan was er gisteren het bericht dat de hele bezuiniging werd teruggedraaid. "Minister Marja van Bijsterveldt stelt dat het onderwijs meer lucht krijgt door het intrekken van de bezuinigingen." 

Het is goed dat mensen slechte voorstellen terugtrekken, maar leg dan als minister ook uit waarom je eerst voor het ene voorstel was en nu opeens voor het andere voorstel.
Onze bolle Ton heeft overigens nog niets van zich laten horen. Is hij aan het denken of hij  misschien zelf de lariekoek heeft verkocht?

Take Shelter

Curtis ziet in zijn dromen. Hij ziet stormen; hij ziet vieze, vette, gele regen vallen; hij ziet vogels in rare formaties vliegen; hij ziet dat zijn trouwe hond hem hard in zijn arm bijt; hij ziet zijn dove dochter ontvoerd worden; hij ziet wolken in dreigende vormen boven hem; hij ziet de bliksem en hoort de donder. De vraag is of hij de enige is die dat ziet en hoort. Want in de echte wereld, al is dat dus niet helemaal zeker, heeft hij een prachtig leven, zegt zijn collega. Een mooi huis, een prachtige vrouw en dochter, een vaste baan met een goede ziektekostenverzekering. Beide werelden (of is het er één?) botsen. Hij vindt dat hij zijn gezin moet beschermen en bouwt een kelder waar zij kunnen schuilen bij tornado's. Een plaatje wordt dat. Tegelijk gaat hij naar de dokter en maatschappelijk werker, om over zijn dromen te praten. Ook gaat hij naar zijn moeder om te praten over wat zij dacht en droomde voordat ze opgenomen werd. Curtis is in complete verwarring. Of is hij geestesziek? Of niet? Op het moment dat hij echte hulp krijgt van een psychiater, zien zijn vrouw en dochter het ook. Wat ze zien? Zijn problemen of de storm? U moet dat echt gaan zien in deze werkelijk prachtige film!

Paul Simon

"I'm going to Graceland, Graceland, Memphis, Tennessee". In 1986 bracht Paul Simon dit monumentale album, Graceland, uit. Het werd gezien als een rechtstreekse aanklacht tegen het apartheidsregime in Zuid-Afrika. Stuk voor stuk prachtige nummers, die ook nu nog niets aan kracht hebben ingeboet. Een glansrol was er voor Ladysmith Black Mambazo, een a cappella groep uit Zuid Afrika. Maar niet alleen Afrikaanse invloeden, maar ook de texmex (met Los Lobos) en de cajun (Franse muziek uit Louisiana) stonden er op de cd. Alles kwam samen in Graceland, de plek van waaruit rock and roll de wereld veroverde. En die muziek begon waar? Juist, vanuit de muziek die de slaven meenamen uit Afrika. Paul Simon heeft op die cd een hommage gebracht aan al die naamloze muzikanten. Nu, 26 jaar later, gaat hij, samen met Ladysmith Black Mambazo, op een kleine tournee. Daarin speelt hij alle nummers van die cd, aangevuld met andere persoonlijke hoogtepunten uit zijn carrière. Op 18 juli spelen ze in de ZiggoDome. Wij zijn erbij!

Jonathan Jeremiah

"Make it as quiet as a library in Amsterdam", vroeg Jonathan Jeremiah middenin zijn optreden in een uitverkocht Paradiso gisteravond. Zijn band was even weg en hij stond alleen met zijn gitaar op het podium. En stil werd het. Niet omdat mensen in slaap vielen, maar omdat deze Engelse singer/songwriter zo een onzettend mooie stem heeft, dat het stuitend zou zijn om er doorheen te praten. Met band of zonder band, deze JJ heeft het. Eén album heeft hij tot nu toe gemaakt, twee hits die hij nou eens een keer niet aan het eind van zijn optreden zingt, maar ergens middenin: al zijn nummers zijn belangrijk voor hem! En als je goed kunt zingen, dan heb je Paradiso aan je voeten liggen. Prachtig.

Liften naar Suriname

Als een kleine jongen op een basisschool in Almere voor het eerst een juf uit Suriname krijgt, besluit hij dat hij later naar dat land wil gaan. Na zijn bachelor besluit hij te vertrekken. Maar niet via Schiphol en zijn grote vliegtuigen. Nee, hij wil liftend gaan, vanaf Almere tot en met Paramaribo. In dit boek vertelt hij zijn verhaal over hoe hem dat gelukt is in dertien etappes. Van Almere naar Lissabon. Dan met de boot naar de Canarische eilanden, vervolgens naar Sint Maarten om via Guyana over land Paramarbo te bereiken. In dit vermakelijke verhaal heeft hij te maken met een dronken kapitein, met racistische bemanningsleden en met een sultan. Hoe het in Suriname was, vertelt hij niet: de reis was immers belangrijker dan het doel.

De kunst van het veldspel

In Bangor, Maine kregen we ooit eens een rondleiding in het honkbalstadion. Het stadion was betaald door Stephen King, de schrijver, wiens huis we die dag hadden bekeken. De schilder had ons verwezen naar het stadion. Toen we daar aankwamen, zat een oud mannetje in de schaduw van een grote boom rustig zijn broodje te eten. Toen we vroegen of we even mochten rondkijken, liet hij zijn broodje achter om ons een rondleiding te geven. Een kijkje achter de schermen en even op het veld. Als afscheid kregen we honkbal mee, nog in plastic. Aardige man in een vriendelijk land. Leuke sport om naar te kijken ook, trouwens.
Afgelopen week las ik "De kunst van het veldspel", het debuut van Chad Harbach. Het boek gaat over een kleine universiteit in Michigan en het honkbalteam daarvan. Al die honkbalteams opereren in de verre schaduw van de echte top. Maar in dit team speelt Henry Skrimshander, een korte stop, de belangrijkste functie op het honkbalveld zelf. En Henry heeft unieke talenten: hij ziet waar de geslagen bal komt voordat de bal geslagen is en weet dan direct wat hij met die bal moet doen. Hij is zo uniek dat hij gescout wordt door de top. Maar dan gooit hij een bal in het gezicht van zijn beste vriend, die op de reservebank zit te lezen. Vanaf dat moment lijkt Henry zijn gave kwijt te zijn. Tegelijk speelt de liefde van de rector van de universiteit voor een student, die die liefde beantwoordt. En de dochter van de rector, die in scheiding ligt, wordt weer verliefd op ....... Ach, leest u zelf maar dit schitterende boek!

John Irving

"O god - daar ga ik weer - ik ben begonnen! dacht de schrijver.
Al had hij nog zo veel verloren wat hem lief was, Danny wist dat verhalen iets wonderlijks waren - dat ze domweg niet waren te stuiten. Hij had het gevoel dat hij aan het begin stond van het grote avontuur van zijn leven - zoals zijn vader dat ook moest hebben gevoeld, in de greep van de dramatische gebeurtenissen tijdens zijn laatste nacht in Twisted River."

John Irving, de meest favoriete van mijn favoriete schrijvers, schrijft eerst het einde van zijn boeken en werkt dan van achteren naar voren. Maar niet nadat hij een uitgebreide research heeft gedaan naar alle facetten die in zijn boek voorkomen. Indertijd heeft hij zelfs een tatoeage op de vrouw van Henk Schiffmacher gezet om mee te maken wat tatoeëren nu precies inhoudt.
Vanmiddag keek ik, via het onvolprezen "uitzending gemist" naar een uitzending van "het uur van de wolf". Afgelopen dinsdagavond ging het over John Irving en zijn schrijven. Ik heb gekeken naar een prachtige film over wie hij is en wat hij doet. Vanuit zijn schitterende huis op een eiland in Lake Huron schrijft hij zijn romans. Zijn reizen over de wereld worden gevolgd (Wenen, Amsterdam) en zijn liefde voor het worstelen komt naar voren (zorg maar dat je plezier hebt in het trainen (het schrijven van een boek), want de wedstrijd (het uitkomen van een boek) duurt maar kort).
Ergens in de film leest hij de laatste alineas van zijn nieuwste boek voor. Ik heb natuurlijk meteen gezocht hoe dat boek heet en waar het over gaat. In mei komt het uit in Amerika, ben benieuwd wanneer de vertaling er is.  Ik zal hem zeker kopen!

De helden van New York

De baan van Frank Parish is het oplossen van moorden. ZIjn werkterrein is New York, waar nogal wat moorden gebeuren. Hij moet dan ook vijf zaken oplossen, wat hem ongetwijferd niet zal lukken. In het boek "De helden van New York"  draait het om meisjes die gebruikt worden in de zg. 'snuffmovies'. De meisjes hebben als gemeenschappelijk kenmerk dat ze onder de hoede zijn van Jeugdzorg. Parallel aan dit onderzoek lopen zijn sessies met de psycholoog over de rol die zijn vader in zijn leven heeft gespeeld. Aan het eind van het boek is de zaak opgelost, het verleden helder en de toekomst troebel. Een prachtig boek, de zoveelste, van R.J. Ellory!

Actie!!!!!!

Onderweg van Lelystad naar Amsterdam haalde ik wel 20 bussen in met daarin een heleboel collega's. Ze waren op weg naar de Arena, waar Ajax niet voetbalde. Ik sloeg een afslag eerder af, parkeerde voor school, dronk met de stakende collega's een kop koffie en stapte de gratis metro in. Na een paar haltes stopte de metro op station Bijlmer. Daar zag het groen (AOB) en paars (CNV) van de mensen, nog meer collega's. Vijftigduizend collega's, die de zorg deelden rondom de zorgleerlingen. De Arena zat vol,;ik zat vooraan op de tweede ring, vak 426. Als de mensen opstonden, voelde je de vloer trillen. De inhoud van de manifestatie was, op de sprekers na, wat mager, maar goed, het ging om de vuist die gemaakt werd. Het was mooi om te zijn op de grootste onderwijsactie ooit!

A Star is born....

Vorige week donderdag werd ik gebeld door de redactie van RTL-4 nieuws. Ze wilden een item draaien over de onderwijsstaking van morgen. Ze waren ook bewust op zoek naar een SBO-school. En die hadden ze gevonden! Om kwart over acht vanochtend stond er een cameraman op de stoep, die meteen aan het werk ging. Beelden van de binnenkomst van de kinderen, beelden van de binnenkomst van de ouders. Vervolgens ging hijzelf naar binnen. Wegvluchtende collega's en kinderen die alles normaal leken te vinden. Volgende stap was het filmen van kinderen die een klas binnengingen. Of ik even een klas wilde aanwijzen waar dat kon. Collega D stond op de gang en was dus de sigaar. De reporter kwam te laat, hij had dat al gemeld. Ik stond een tijd met hem te praten over het hoe en wat van de staking van morgen. Zijn vader en broer zitten ook in het onderwijs en hij wist er dus al wat van. Maar of ik, in het belang van de kijker, het verhaal niet al te moeilijk wilden maken. Maar voordat er geinterviewd werd, gingen ze nog even in een klas filmen. Collega D was wederom het slachtoffer. Daarna naar mijn kantoor voor een interview van een minuut of tien. Alle vragen werden drie keer gesteld. De reporter ging vervolgens naar een school in NIeuwegein, om daarna te gaan plakken. Morgenavond in het nieuws! Zou ik ook op de Walk of Fame komen, of zouden de drie seconden die waarschijnlijk uitgezonden worden daar te kort voor zijn??

Schadevolle jaren

Op 5 juli 2008 reden we van Boston naar de Niagara Falls, een rit van zo'n 750 kilometer. Toen we Rotterdam gepasseerd waren, zag ik het bord op de foto: afslag Amsterdam. Vlak voorbij die afslag volgden we een rivier: De Mohawk.

Over de gelijknamige stad, Mohawk, gaat het boek dat als volgt begint: "Mijn vader wist, net als zoveel mannen met wie hij had gediend, precies wat hij wilde doen als de oorlog voorbij was. Hij wilde zuipen, naar de hoeren en naar de renbaan..." Sam Hall heeft zich in zijn verdere leven gehouden aan de eerste en de derde. Over het leven van hem, maar vooral van zijn zoon Ned, gaat het boek "Schadevolle jaren" van Richard Russo. Hun leven speelt zich af in het stadje Mohawk in de staat New York, een stad in verval. De binnenstad loopt leeg en alleen de zonderlingen blijven over.
In zijn boek schetst Russo op een liefdevolle manier hoe het leven in Amerika zich voltrok in de jaren vijftig en zestig. Een aanrader!

keuzes

Ik heb ooit eens gehoord van een of ander psychologisch experiment. De proefpersoon kreeg op gegeven moment de keus: na een aantal fout beantwoorde vragen, moest hij kiezen. Of hij kreeg een straf of een andere, onbekende. Vrijwel iedereen koos voor de ander. Wat zou u doen  bij zo'n moreel dilemma? Als het hij of jij is? Waarom kiezen sommigen bij ' Wie is de mol?' voor zichzelf en waarom kiezen anderen voor het geld? Waarom verzetten in Syrie sommigen zich en kruipen anderen weg?

In de film "Suskind"  kiest de hoofdpersoon als eerste voor het overleven van zichzelf en zijn gezin. Vervolgens komt hij daarmee in de knoop en kiest hij voor het leven van zo'n 1000 kinderen, die hij redde uit de Hollandse Schouwburg. Het gevolg van die keuze was dat zijn eerste keuze precies andersom uitpakte. Ik vond 'Suskind' een mooie film, omdat het publiek ook keuzes moest maken. De keuze voor deze film was in ieder geval prima.

Maurice de Hond

Gisteravond was het weer eens een opzienbarende uitzending van Pauw en Witteman. Jeroen Pauw worstelde met het vrouw en Turkse zijn van Nebahat Albayrak, die op haar beurt weer niet gecharmeerd was van de opmerkingen daarover. Ze wilde liever over de inhoud praten, denk ervan wat u wilt. 

Voor mij was het hoogtepunt echter de uitslag van het onderzoek van good old Maurice de Hond. De vraag was wie men de favoriete PvdA-leider vond. Van Dam kreeg 15% van de stemmen, Albayrak 18%, Samson 38%, Plasterk ook 38% en 31% had geen mening. Prima uitslag of niet? 140% van de mensen vond van wel. Echt goed met cijfers, die De Hond!

Gisteren voor het eerst van mijn leven naar Buitenhof gekeken. De volgende tekst stond op hun website: "Op 6 maart staken leraren. Ze zijn boos, onder andere over de plannen voor het Passend Onderwijs. Daarbij gaat het om een hervorming: gewone scholen worden verantwoordelijk voor aangepast onderwijs voor ieder kind. Dus ook voor zorgleerlingen, dat zijn bijvoorbeeld kinderen met gedragsstoornissen of een handicap.
Op het Passend Onderwijs wordt ook 300 miljoen euro bezuinigd: het 'rugzakje', de leerling gebonden financiering, wordt afgeschaft en van de ambulante begeleiding voor zorgkinderen blijft weinig over. Wat betekent dat voor leerlingen en leraren in de klas? En voor ouders?
Een discussie met mensen uit de praktijk: Tim Bartlema (onderwijzer), Sandra Koot (onderwijsadviseur en -coach) en Marleen van Aalten (ambulant begeleider)."
Tim was tot 1 augustus mijn collega. Hij was één van de eerste slachtoffers van de aangekondigde bezuinigingen. Om ons voor te bereiden op die 300 miljoen was er een vacaturestop. En dus moest Tim, met zijn tijdelijke contract wijken. Gelukkig had hij binnen no time een andere baan. Laatst sprak ik hem weer, bij ons op school. Ter plekke werd hij, ook in dienst van de AOB, gevraagd of AT 5 een interview met hem mocht doen. 's Avonds zag ik hem zijn verhaal doen. En zondag dus op Buitenhof. Die Tim, die komt er wel. En die bezuinigingen? Laten we hopen dat die er niet komen.

Max en zijn koffer

Max zoekt zijn wortels. Wie is Max dan? Het publiek, van 4 tot 10,  is Max. De oma van Max (Jenny Mathurin) en de moeder van Max (Glynis Terborg) gaan met Max op zoek naar die wortels. Ze beginnen met de oranje wortels voor het paard in de gang bij buurvrouw Jansen. Maar ook de wortels van Max (Utrecht, Afghanistan, Suriname, India, Amsterdam, Turkije) worden gezocht. En gevonden. En uiteindelijk komt alles weer terug bij de Nederlandse hutspot.
In het Bijlmer Parktheater zagen we vandaag met twee van onze groepen de voorstelling    "Max en zijn koffer". Prachtig jeugdtheater door twee prachtige actrices die kinderen die zomaar het podium opliepen, mee lieten doen. En zo hoort het!

Busjes?

Op een normale werkdag rij ik rond zeven uur weg, om zeven minuten later de A6 op te draaien. Richting Almere en daar voorbij. Soms is het rustig, vaak druk. Er hoeft maar één ongeluk te gebeuren en alles staat vast. Maar dat gebeurt gelukkig niet al te vaak. Maar goed, om zeven over zeven rij ik de A zes op. Op die weg rijden busjes, heel veel busjes. Bouwvakkers uit Friesland, keukenmensen uit IJsselmuiden, loodgieters uit Emmeloord, stucadoors uit Polen: tientallen busjes rijden over die weg. Achter het stuur een wakkere chauffeur, daarnaast en daarachter slapende collega's van de chauffeur.
Gisteren had ik een studiedag. Dat betekent om te beginnen een half uur uitslapen. En dus ook een half uur later weg. Om zeven over half acht draaide ik de A6 op. Vlak voor Almere viel me opeens iets op: vrijwel geen busjes! Ze waren er gewoonweg niet! Wel meer Audi's en andere dure auto's. Maar geen slapende bouwvakkers. Die stonden natuurlijk al op hun steigers te metselen. En de kantoormensen zaten nog niet achter hun computerscherm. Als u wilt weten of ik gelijki heb, moet u eens rond kwart voor negen om de A10 rijden, bij het WTC. Dikke file, vol met dure auto's.
Overigens schijnt er weer een recessie te zijn in Nederland.

sneeuwpret (3)

sneeuwpret (2)

Het zal u niet ontgaan zijn dat het koud is in ons landje. Het record was vanmorgen om half negen in Lelystad: MIN 22,9 graden. En even later stond ik mijn autoruit te krabben! Over bikkel gesproken. Of sukkel. Glijdend over de wegen haalden we de boodschappen binnen.  Thuis keken we naar alle nieuwsuitzendingen die er maar waren. Overal dezelfde beelden: stilstaande treinen (kop in de Telegraaf: treinen spoorloos), mopperende mensen en kuddes achter elkaar aan schaatsende mensen (die dat voor hun rust deden). Gisteren stond AT5 gewoon op een brug in Amsterdam te filmen: meesterlijke tv!  Mooiste tv-beeld van de dag: Op wederom AT5 was er een camera op het station. De treinen naar Schiphol reden niet. Twee Amerikanen werd dat meegedeeld. Toen ze verteld werd dat dat was vanwege de sneeuw, kregen ze een ongelovige blik in de ogen : "But there ain't any snow".

Sneeuwpret

    Tampa Bay, augustus 2010, 35 graden.

Tonio

Op een mooie Pinksterochtend wordt er aangebeld. Twee politieagenten voor de deur met één van de meest erge berichten die je kunt krijgen als ouders:" jullie kind is aangereden en ligt in kritieke toestand in het ziekenhuis". Vanaf dat moment rolt een werkelijk prachtig verhaal zich voor je uit. Een requiemroman noemt A.F.Th. van der Heijden zijn ode aan zijn zoon Tonio. Vanaf zijn verwekking tot en met zijn begrafenis. Al zijn eigenaardigheden, al zijn kwaliteiten, al zijn liefde voor alles en iedereen. Dit boek kon ik niet in één ruk uitlezen, daarvoor is het te mooi. De schrijver neemt de lezer mee in zijn verschrikkelijke missen en het niet kunnen voldoen aan wat velen zeggen "ach, de tijd heelt alle wonden". Niets heelt de wond: geen gesprekken, geen huwelijk, geen drank. Het missen blijft. Het schrijven van dit boek heeft waarschijnlijk ook vrijwel niets geholpen. Maar mooi is het zeker wel!

Olifanten

"Achter deze muur staan tien olifanten. Je ziet er zeven. Hoeveel zie je er niet?"
"Ik zie geen olifanten"
"Wat een rare olifanten"
"Waarom olifanten?"
"Welke muur?"
"Wie heeft het nu over olifanten?"
"Tien en zeven is vijftien"
"Ja daaag, hier heb ik geen zin in"
"Drie"
Vandaag worden de CITO toetsen afgenomen.

De klas van weleer

In mijn schoolkoffertje zit (naast brood, pennen, papiertjes, snoepjes en usb-sticks) altijd een klassenfoto. Dat is mijn eerste klassenfoto waar ik als leerkracht op sta. Niet mijn eerste klas, maar de eerste foto. Op die foto staan voor mij veelal nu onbekende leerlingen. Enkele voornamen ken ik nog (Carlos, Tanya, Mario), maar verder niets. Op Schoolbank kan ik ook al niet veel vinden. Wat en waar ik ook zoek.
Toch is er nu een (kleine) kans dat ik binnenkort wel enkele namen weet. Ik had gisteren een gesprek op school met de producent van een tv-programma. Hij is bezig met een format om een (gedeelte van) een klas uit de jaren tachtig weer bij elkaar te brengen, samen met de leraar. De klas moet een gemengde klas zijn en dat was het wel, vlak bij het Mercatorplein. Samen met iemand die gaat uitzoeken wie de leerlingen waren en waar ze nu zijn, gaat hij proberen om deze groep weer bij elkaar te brengen. Ik ben benieuwd. Héél misschien is binnenkort in dit theater, bij de NTR, te zien: Oude Jos en zijn klas van vroeger!

Makreel

Vandaag was ik weer even op de school waar ooit veel begonnen is. Ik had een afspraak er tegenover. Maar een kort bezoekje aan de school hoort er dan even bij. Veel is veranderd, één gezicht hoort daar bij de inventaris.
Toen ik daar ooit werkte (was het 1984?), waren de vrijdagmiddagen vaak lang. Soms tot een uur of negen. We bleven altijd met ons tweeën achter. En jong als we waren (...) bedachten we elk weekend iets om maandag op verder te gaan. Alleen viel het 's maandags niet veel mensen op. Zoals zo vaak is voorpret vaak leuker. Eén keer hebben we bij de noodwinkel een makreel in folie gekocht en in een verder leeg aquarium opgehangen. 's Maandags zag niemand het!
Vandaag liep ik terug naar de auto en zag het voormalig noodgebouwtje staan, waar we ooit de makreel gekocht hebben. Nu zit er een viswinkel in...

New Hampshire 2008

De Meeuw

In Amsterdam Zuidoost zijn zelfs de meeuwen gekleurd: wit met bruine vlekken. Ze zijn trouwens ook angstaanjagend groot. Als ik op mijn werk uit het raam kijk (en dat gebeurt nogal vaak) zie ik er altijd wel een paar staan. Op het dijkje staan ze dan. Gewoon een potje te staan. Ondertussen trappelen ze. Onophoudelijk staan ze te trappelen. Daarmee imiteren ze de regendruppels en hopen ze dat de regenwormen omhoog komen. Die vinden ze nl. heel erg lekker. Je zou zeggen dat het hele slimme beesten zijn, die meeuwen. Nou vergeet dat maar. Ze trappelen nl. ook alshet regent!

Matterhorn

Soms lees je een briljant boek. Zo'n boek dat je in één ruk uit wilt lezen, maar bewust af en toe weg legt om het maar niet te snel uit te hebben. Zo'n boek dat blijft spoken in je hoofd. Zo'n boek waarin je bepaalde mensen belangrijk vindt voor het verhaal, maar die dan sneuvelen in die strijd in Vietnam. Zo'n boek waarin je herkent dat over elke zin goed nagedacht is. Zo'n boek dat uit is, maar niet af is. Zo'n boek dat geen boek is, maar dat je bij het lezen alles voor je ziet; een soort film. Zo'n boek dat weer zo'n oorlogsroman over Vietnam lijkt, maar eigenlijk alle voorgaande boeken daarover overbodig maakt.  Zo'n boek dat je iedereen wilt aanraden, maar eigenlijk alleen maar voor jezelf wilt houden. Zo'n boek heb ik gelezen. Matterhorn.

Madrid, slot

Santa María la Real de La Almudena is de kathedraal van Madrid. Ik liet al eerder een foto van de buitenkant zien.
De binnenkant was net zo mooi. Toen we binnenkwamen, zoals het hoort zonder entree te hoeven betalen, zagen we de traditionele opbouw van een kathedraal. Ook hier een rondgang met kapelletjes en een bovenloop.
Maar er was toch iets vreemds aan deze kathedraal. Wat precies kwamen we pas achter nadat we in het boekje lazen dat de kathedraal in 1992 ingewijd was door de toenmalige paus. Dit was een moderne kathedraal.
Oud en nieuw waren prachtig vermengd met elkaar!

Kinderhoofd

Guernica

Er stond een lange rij voor het Museo Reina Sofia. Er stonden trouwens veel rijen in Madrid. Om op de foto te gaan met de drie koningen stond een rij kinderen met de wachttijd van een uur. Voor een winkel die loten verkocht een nog langere rij. Maar wij sloten achteraan de rij voor het museum. Wij schatten de wachttijd op ongeveer een uur. Na veertig minuten mochten we naar binnen. de jas even opruimen, de tas mocht mee en dan de lift in naar de vierde verdieping.
In een schitterend gebouw, een verbouwd ziekenhuis, hing en stond veel moderne kunst, Voor de vierde en de derde verdieping hadden we een paar uur nodig. Na de lunch gingen we verder naar de tweede, waar het pronkstuk te vinden was: De Guernica. Een schilderij van 3.49 bij 7.76 meter. Slechts twee suppoosten zitten op hun stoel naast het werk. Geen glas, geen hek; slechts een zwart stuk tape op de grond geeft de grens aan. Niemand gaat er overheen. Foto's maken mag niet; in alle andere zalen wel. In de zalen om de Guernica heen kun je de voorstudies vinden. Met recht wordt de Guernica een meesterwerk genoemd. Maar het hele museum eromheen is dat eigenlijk ook!

Atocha Renfe

Op 11 maart 2004 ontploffen er tien bommen in verschillende treinen in  Madrid. 191 mensen komen om en 1400 mensen raken gewond. De aanslag wordt toegeschreven aan Al Qaida.

Op het Station Atocha Renfe vallen de meeste slachtoffers.

Wij waren vandaag op dat station en zagen daar de prachtige gedenkplek. In een verbinding tussen het ondergrondse station en de buitenlucht hing, zie foto, een doek met uitroepen die werden geslaakt na die aanslag. Door de wind wapperde het doek. Ook moest je omhoogkijkern naar het doek en dus ook naar de hemel(?). Verderop stonden de namen van de slachtoffers achter een glazen wand die overal ingedeukt leek. Een indrukwekkende plek!

De kathedraal van Madrid

Erica

Met Facebook beleef je nog eens wat. Mijn broer is mijn vriend geworden. Op zijn pagina stond een link van mijn neef, die overigens hetzelfde heet als mijn broer (de jongere broer van die neef heet hetzelfde als ik...), naar foto's van de familie. Ik sta er NUL keer op. Maar ik zag wel een foto van mijn vader met zijn gezin, volgens mij voor het huis van mijn oma in Erica. Uniek, nog nooit gezien. Ik heb trouwens geen flauw idee wie die vrouw links is, tenzij het mijn oom is, die verder niet op de foto staat. Prachtige foto!

Nieuwjaarsrituelen

Iedereen heeft zo zijn gewoontes op Nieuwjaarsdag. Wij zorgen er voor dat de boom afgetuigd wordt en alle andere kerstspullen ook opgeruimd worden. Ook worden dan de ramen gelapt en zo nog wat andere dingen. Meestal is dat zo gebeurd. Anderen kijken naar het Nieuwjaarsconcert. Of naar het schansspringen. Kinderen steken nog het laatste vuurwerk af. Op de journaals zie je vuurwerk all over the world, mensen die elkaar gisteravond de beste wensen wensen, straatvegers die al vroeg uit de veren moesten.
En in Friesland komen allerlei spullen tevoorschijn. Een straaljager, een antieke geldpers, de olympische ringen: allemaal gestolen door "ludieke Friezen". Ik begrijp niet zo goed wat er ludiek is aan het stelen van zaken die van grote waarde zijn voor anderen. Maar die Friezen wel. Tja.
Misschien is het een idee van ludieke niet-Friezen om gewoon een hek om Friesland te zetten en dan eens te kijken wat die ludieke Friezen vinden van die ludieke actie.
Of is het een idee dat er eens aangifte van diefstal gedaan wordt? Niet ludiek, maar misschien blijft die diefstalonzin dan eens beperkt tot Friesland. Grappig!