De kunst van het veldspel

In Bangor, Maine kregen we ooit eens een rondleiding in het honkbalstadion. Het stadion was betaald door Stephen King, de schrijver, wiens huis we die dag hadden bekeken. De schilder had ons verwezen naar het stadion. Toen we daar aankwamen, zat een oud mannetje in de schaduw van een grote boom rustig zijn broodje te eten. Toen we vroegen of we even mochten rondkijken, liet hij zijn broodje achter om ons een rondleiding te geven. Een kijkje achter de schermen en even op het veld. Als afscheid kregen we honkbal mee, nog in plastic. Aardige man in een vriendelijk land. Leuke sport om naar te kijken ook, trouwens.
Afgelopen week las ik "De kunst van het veldspel", het debuut van Chad Harbach. Het boek gaat over een kleine universiteit in Michigan en het honkbalteam daarvan. Al die honkbalteams opereren in de verre schaduw van de echte top. Maar in dit team speelt Henry Skrimshander, een korte stop, de belangrijkste functie op het honkbalveld zelf. En Henry heeft unieke talenten: hij ziet waar de geslagen bal komt voordat de bal geslagen is en weet dan direct wat hij met die bal moet doen. Hij is zo uniek dat hij gescout wordt door de top. Maar dan gooit hij een bal in het gezicht van zijn beste vriend, die op de reservebank zit te lezen. Vanaf dat moment lijkt Henry zijn gave kwijt te zijn. Tegelijk speelt de liefde van de rector van de universiteit voor een student, die die liefde beantwoordt. En de dochter van de rector, die in scheiding ligt, wordt weer verliefd op ....... Ach, leest u zelf maar dit schitterende boek!