"...De uitgeverij heeft in het Chinees-Indisch restaurant New San Kong op het Stadionplein een aparte eetzaal gehuurd. Er zullen kleine hapjes worden geserveerd. Ik ben in mijn nopjes met de locatie. Het Stadionplein is een fijn plein. Er staat een Febo die ik vaak met mijn vader bezocht voordat we naar een wedstrijd van FC Amsterdam gingen..."
Nico Dijkshoorn rekent in "Nooit ziek geweest" genadeloos af met zijn overheersende vader, die nu zwaar dement zit te zijn. Alles ademt herinneringen, waarvan het Stadionplein één van de weinige goede is.
Ik kwam vaak bij die Febo.
Met vrienden als we voor een rijksdaalder naar een wedstrijd van FC Amsterdam gingen. Wie herinnert zich niet de voorhoede Gerard van der Lem, Nico Jansen en Tjeerd Meijer? Daarachter liepen ergens Frits Flinkevleugel, Jan Fransz, Frank Kramer en op doel stond Jan Jongbloed.
Febo werd ook aangedaan als ik met een andere vriend ging vissen in het verderop gelegen Nieuwe Meer. Ik weet nu nog niet of het om het vissen ging of om die grillburger en saté-kroket.
Ook zat ik vlakbij op school: de Bouman-academie. Laat ik daar verder maar niets over schrijven. Als we op vrijdagmiddag gingen biljarten bij het café Fred van Dijk, moesten we eerst even stoppen bij de Febo.
Een tijd geleden stond er in de krant dat de Febo op het Stadionplein zou verdwijnen. Een schande! Febo hoort net zo op het Stadionplein als de Citroëngarage en het Olympisch Stadion zelf.
Als die Febo weggaat, gaan herinneringen weg. Zowel van Nico Dijkshoorn als van mij. En zeg nou eerlijk: zijn er meer redenen nodig om die Febo er voor altijd te laten staan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten