Ik heb een hekel aan het kijken naar schaatsen. Buitengewoon saai om naar mannetjes en vrouwtjes te kijken die rondje na rondje voortglijden.
Ook wielrennen op tv kan mij niet bekoren. Colletje hier, massasprintje daar. Nee, het is aan mij niet besteed.
Wel aan Mart Smeets. Al een miljoen jaar praat hij de beelden van deze sporten aan elkaar. En nog steeds kan het mij niet bekoren. Mag ik zeggen dat dat mag? Ja, dat mag ik zeggen.
Dus wat mij betreft mag Mart stoppen met deze sporten.
Waarom dan toch een stukje over Mart Smeets?
Nou, omdat hij een meer dan goede muziekkeuze heeft. In de VARA-gids heeft hij een column, waarin hij wekelijks een CD bespreekt. Via Mart ben ik er achter gekomen wat een briljante zanger Ray Lamontange is. Alle CD's van deze zanger zijn in mijn bezit en we zijn ook naar twee optredens geweest.
Ook heeft Mart mij attent gemaakt op Israel Nash Gripka en zijn muziek. In Hoorn zagen wij een concert van deze groep. De CD met handtekening koester ik.
En deze week schrijft Mart over Alabama Shakes. Wat een stem!
Dus de muzieksmaak van Mart komt dicht bijn die van mij.
In de keuze van truien ben ik gelukkig anders. Want met elandjes zie je mij nooit lopen!
Aan het bijna einde van een week vol downs and ups zaten we donderdagavond op de eerste rij van de Middenzaal van het theater in Almere.
Maarten van Roozendaal speelde er zijn solovoorstelling"De Gemene Deler".
Het was de vierde voorstelling die we zagen van hem. De eerste was met zijn vrienden, de tweede zonder die vrienden, de derde was met Paul de Munnik en deze laatste was weer zonder zijn vrienden en zonder Paul de Munnik.
En alleen lijkt hij toch op zijn best.
In deze voorstelling stort hij een waslijst van gemiddeldes uit over zijn publiek. Wist u dat de Nederlander gemiddeld 1,59 kind krijgt in het leven? Heeft u er iets aan om dat te weten? Maarten heeft daar eigenlijk niets aan en gaat zijn eigen gang. Hij is geen gemiddelde, maar vooral zichzelf. Met prachtige teksten en met veel gevoel in zijn pianospel (dan weer teder de toetsen beroerdend, dan weer erop beukend) weet hij zijn publiek te boeien en iets mee te geven.
En dat hadden we wel even nodig!
"Laat onder geen enkele omstandigheid merken dat je de hele 3000 kilometer (de laatste 400 kilometer in een rammelende bus) hebt afgelegd om je collectie Afrikaanse houtsnijwerken uit te breiden, en dat je nu voor het eerst een gaaf exemplaar hebt gevonden gemaakt van waternoot. Ook vrij dodelijk is het om je reispartner erbij te roepen en vol bewondering het voorwerp aan te prijzen: gefeliciteerd, je hebt de prijs zojuist verdubbeld."
"Vertrouw niet op het advies van de verkoper, die zal nog bij een opgezet pandahoofd zweren dat het geen probleem is. ("Deze panda vond ik dood aan de kant van de weg')"
"Neem een metro. Stap ergens uit. Loop wat rond. Neem een bus naar een eindhalte. Eet daar wat. Mijn vrienden kwamen zo een keer aan het eind van de dag halfdronken terug met een schram, een t-shirt met VODKA, CONNECTING PEOPLE, een boek uit de DDR met termen uit de atoomfysica en met verhalen die ze hun kleinkinderen nog zullen vertellen."
"Universele reisgids voor moeilijke landen" van Jelle Brandt Corstius is een vermakelijk boek dat de moeite waard is om te lezen.
Dan leef je al dertig jaar met twee vaders en je tweelingzus. Je moeder (je "baarmoeder") woont in Amerika en ken je niet. Jij bent een carrièrevrouw, die druk, druk, druk is. Fotoreportage hier, restylinkje daar, altijd mobiel bereikbaar. Je zus is een chaoot, die als een hondje achter haar overheersende man aanloopt. Tot zover niets aan de hand. Alles valt te plannen, zelfs de kinderwens van je zus.
Totdat er een bericht komt uit Amerika: je moeder heeft haar been gebroken en moet van het ziekenhuis vervoerd worden naar een revalidatiekliniek. Maar dat komt niet goed uit, want je zit middenin de restyling! Echter, je zus heeft alles al geregeld en daar ga je met je naaldhakken de woestijn van New Mexico in.
Zelfs de tour door New Mexico hangt aan elkaar van voorspelbaarheden; slechts het einde is verrassend.
Het neemt niet weg dat ik me gisteren, op die speciale dag, buitengewoon vermaakt heb bij deze film, waarin Carice van Houten een glansrol speelt. Een leuke film in een schitterend decor!
Het was druk in de Oostvaardersplassen vandaag. Allemaal mensen met enorme verrekijkers en fototoestellen met supertelelenzen. Op zoek naar het vogeltje in de lucht dat ze nog nooit gezien hebben.
En om dat vogeltje te spotten heb je groene kleren nodig, legergroen.
Weer andere mensen lopen luid gillend en stampend door dat prachtige natuurgebied en verwachten dan ook nog dieren te zien. Tja, het is geen televisie.
Wij liepen een meer dan mooi rondje door wat voorheen een bos was, maar door de stormen van afgelopen winter nu een platgeslagen bos is geworden. Dat heeft ook z'n charme. Wij zagen van dichtbij drie paarden met één veulen. Wat een schitterend leven hebben de dieren daar toch! Maar aan dat leven komt ooit een eind. En dan dient het dier als eten voor weer andere dieren. Om tenslotte te eindigen als botjes. Die dan weer op de foto genomen worden door iemand zonder telelens, maar wel met een telefoon.
"De Indische Buurt was een tamelijk nette arbeidersweijk in Amsterdam-Oost, die in het begin van de twintigste eeuw werd gebouwd. Het stratenpatroon deed denken aan de Transvaalbuurt en ook de woningen kwamen overeen. In de Bankastraat hadden we twee kamers en suite met een tussenkamertje. In het verlengde van de keuken was een kleine uitbouw..... De sfeer in huis was volgens mijn vader een beetje hetzelfde als vroeger bij zijn ouders, behalve dat wij dan niet vastten met Jom Kippoer en dat mijn moeder het niet kon laten zichzelf zo nu en dan te trakteren op gerookte paling, in mijn vaders beleving het meest onkoosjere wat er bestond. Maar op vrijdagavond was er kippensoep en boterkoek, Met Pesach aten we matzes uit een grote doos die oom Jaap verzorgde en vanwege mijn vaders werk bij een joodse bakkerij was de zaterdag onze zondag. Het enige terugkerende 'cultuurconflict' tussen mijn ouders ging over de kerstboom die mijn moeder niet wilde missen, 'omdat het zo naar was voor de kinderen als ze zagen dat alle anderen thuis wel gezellig rond zo'n boom zaten."
Marja Vuijsje heeft een prachtig boek geschreven over haar familie voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog.
Gisteravond keken we naar "The Notebook", een film van Nick Cassavetes.
De film speelt zich af rond de Tweede Wereldoorlog in het Zuidoosten van de Verenogde Staten.
Het verhaal draait om een "onmogelijke liefde" tussen de dochter van rijke ouders en een arbeider in een timmerfabriek.
Natuurlijk gaat in het begin alles goed (vlinders in de buik), maar steken de ouders (met name de moeder) er een stokje voor. Hoe het afloopt, moet u maar zelf gaan bekijken.
Het verhaal wordt verteld door een oude man aan een oude, dementerende vrouw, die aan het eind natuurlijk de beide hoofdrolspelers blijken te zijn.
Wat ook nog grappig was, is dat het verhaal zich voor een deel afspeelde in bovenstaand landhuis. Dit huis staat vlakbij Charleston en is het huis dat behoort bij de Boone Hall Plantation.Wij waren daar op 21 julie 2009 en hebben daar o.a. bovenstaande foto genomen.
Een leuk detail voor ons, maar ook zonder dit detail was het een mooie film gebleven.
Op 27 juli 2010 stonden mijn zoons en ik in de rij van deze achtbaan. Deze achtbaan stond in Universal Studios in Orlando, Florida. We waren nog maar net in het park. Als je op de foto kijkt, zie je links iets rechtop staan. Aan de linkerkant van de staander gaan de karretjes rechtstandig omhoog, om daarna steil naar beneden te gaan.
Behalve het feit dat mijn zonnebril met een grote boog van mijn hoofd vloog, rechtstreeks het struikgewas in, was er nog iets bijzonders aan deze achtbaanrit. Op het moment van instappen kon je kiezen uit acht muzieknummers om je bezig te houden. Ik koos voor "You gotta fight for your right to party" van de Beastie Boys. Ik kon in deze situatie wel wat opzwepends gebruiken.
Eén van de oprichters van de Beastie Boys, Adam Yauch, is overleden.
Dit nummer van hun zal voor mij verbonden blijven met deze achtbaanrit.
In deze dagen is er veel te zien en te lezen over de oorlog en vooral over de verschrikkingen ervan. In De Volkskrant vandaag een prachtig stuk over de kweekschool die naast de creche bij de Hollandse Schouwburg. Honderden kinderen zijn via die school de vrijheid ingeloodst. Duivelse dilemma's: "Iedereen zal begrijpen dat het onmogelijk is om in één dag tachtig kinderen onder te brengen...Hoeveel dan wel? Dan loop je op een middag naar de creche en moet je er nog een paar kinderen uitpikken. Wie? Welke?..."
Of een verhaal van een kind van een NSB-er: "Ook na de bevrijding blijkt dat Henk het leidersprincipe nog niet helemaal heeft afgezworen. In zijn gezin heerst hij als een tiran. Zij wil is wet.Hij heerst als een tiran."
De mooiste reportage zag ik gisteravond op de EO. Het prograama heette "De Vijfde Dag". Het ging over de moeder van Maurice de Hond. Zij zat in Auschwitz, in blok 10. In blok 10 werden medische experimenten uitgevoerd op Joodse vrouwen met als doel ze onvruchtbaar te maken. In het geval van de moeder van Maurice de Hond is dat dus niet gelukt. Al met al was het een indrukwekkend verhaal.
Gisteren waren wij op het strand van Zandvoort. En op het strand moet je vis eten, vind ik. Meestal doen we dat aan de kar bij Zandvoort Zuid. We zijn vervolgens het strand opgelopen voor een verfrissende wandeling. Aan het eind gingen we even wat drinken bij een strandtent. Lekker achter glas in de volle zon is echt genieten van de vakantie. De meeste mensen dronken daar iets, maar er waren ook enkelen die wat wilden eten. Geen probleem natuurlijk. Maar daar zag ik het vreemdste broodje kroket die ik ooit gezien heb. Het was zo'n lang, dun, hard frans landbroodje met daarop twee kroketten. Hoe je dat naar binnen moest werken, was mij een raadsel.
Ik heb heel wat broodjes kroket voorbij zien komen, maar deze kende ik niet. De bekendste is natuurlijk de zachte witte bol met een kroket erop. Febo is daar goed in. Toen ik nog voetbalde, kon je bij AFC brood met croquet bestellen. Daar kreeg je twee witte boterhammen met een croquet (!) erop, inclusief mes en vork.
Het lekkerste broodje croquet eet je bij eetsalon Van Dobben. Een zachte witte bol met een echte Van Dobben-croquet, die ze in de lengte doorsnijden. Mosterd uit een potje erop en smullen maar!
"Dokument" zendt af en toe prachtige documentaires uit. Laatst was er eentje over Tutti Frutti-dorp. Dit gedeelte van Amsterdam Noord is in het begin van de jaren vijftig gebouwd. Er werden kleine en eenvoudige duplex huizen gebouwd. De straatnamen zijn o.a. Meloenenstraat, Mandarijnenstraat, Druivenstraat en ga zo maar door.
De documentaire ging over geluidsoverlast. De huizen zijn zo snel gebouwd en ook zo goedkoop dat er weinig geld was voor geluidsisolatie. Als de buren hard ademen, hoor je het dwars door de muur heen. Het ging over vier huizen, waar men behoorlijk geluidsoverlast had. Hele levens werden ingericht op het luisteren naar de buren. In één geval leidde het zelfs tot een moord.
Men had prachtige manieren om met die geluidsoverlast om te gaan. De een keek de hele nacht televisie, de ander rookte als een schoorsteen. Eén man zette af en toe keihard een LP op, zodat zijn buren weer last hadden van hem.
En zo hoorden we dat er een live LP is van The Doors. Wij zoeken op internet, maar de muziek is alleen op LP verschenen. Amazon.com had nog wel een CD, maar dat is ook zo omslachtig. Helaas. Tot we zaterdag bij onze bibliotheel kwamen. En laat die wel de CD hebben van The Doors in concert. En die is nu in ons bezit.
Met dank aan "Dokument".
