Jonathan Jeremiah

"Make it as quiet as a library in Amsterdam", vroeg Jonathan Jeremiah middenin zijn optreden in een uitverkocht Paradiso gisteravond. Zijn band was even weg en hij stond alleen met zijn gitaar op het podium. En stil werd het. Niet omdat mensen in slaap vielen, maar omdat deze Engelse singer/songwriter zo een onzettend mooie stem heeft, dat het stuitend zou zijn om er doorheen te praten. Met band of zonder band, deze JJ heeft het. Eén album heeft hij tot nu toe gemaakt, twee hits die hij nou eens een keer niet aan het eind van zijn optreden zingt, maar ergens middenin: al zijn nummers zijn belangrijk voor hem! En als je goed kunt zingen, dan heb je Paradiso aan je voeten liggen. Prachtig.

Liften naar Suriname

Als een kleine jongen op een basisschool in Almere voor het eerst een juf uit Suriname krijgt, besluit hij dat hij later naar dat land wil gaan. Na zijn bachelor besluit hij te vertrekken. Maar niet via Schiphol en zijn grote vliegtuigen. Nee, hij wil liftend gaan, vanaf Almere tot en met Paramaribo. In dit boek vertelt hij zijn verhaal over hoe hem dat gelukt is in dertien etappes. Van Almere naar Lissabon. Dan met de boot naar de Canarische eilanden, vervolgens naar Sint Maarten om via Guyana over land Paramarbo te bereiken. In dit vermakelijke verhaal heeft hij te maken met een dronken kapitein, met racistische bemanningsleden en met een sultan. Hoe het in Suriname was, vertelt hij niet: de reis was immers belangrijker dan het doel.

De kunst van het veldspel

In Bangor, Maine kregen we ooit eens een rondleiding in het honkbalstadion. Het stadion was betaald door Stephen King, de schrijver, wiens huis we die dag hadden bekeken. De schilder had ons verwezen naar het stadion. Toen we daar aankwamen, zat een oud mannetje in de schaduw van een grote boom rustig zijn broodje te eten. Toen we vroegen of we even mochten rondkijken, liet hij zijn broodje achter om ons een rondleiding te geven. Een kijkje achter de schermen en even op het veld. Als afscheid kregen we honkbal mee, nog in plastic. Aardige man in een vriendelijk land. Leuke sport om naar te kijken ook, trouwens.
Afgelopen week las ik "De kunst van het veldspel", het debuut van Chad Harbach. Het boek gaat over een kleine universiteit in Michigan en het honkbalteam daarvan. Al die honkbalteams opereren in de verre schaduw van de echte top. Maar in dit team speelt Henry Skrimshander, een korte stop, de belangrijkste functie op het honkbalveld zelf. En Henry heeft unieke talenten: hij ziet waar de geslagen bal komt voordat de bal geslagen is en weet dan direct wat hij met die bal moet doen. Hij is zo uniek dat hij gescout wordt door de top. Maar dan gooit hij een bal in het gezicht van zijn beste vriend, die op de reservebank zit te lezen. Vanaf dat moment lijkt Henry zijn gave kwijt te zijn. Tegelijk speelt de liefde van de rector van de universiteit voor een student, die die liefde beantwoordt. En de dochter van de rector, die in scheiding ligt, wordt weer verliefd op ....... Ach, leest u zelf maar dit schitterende boek!

John Irving

"O god - daar ga ik weer - ik ben begonnen! dacht de schrijver.
Al had hij nog zo veel verloren wat hem lief was, Danny wist dat verhalen iets wonderlijks waren - dat ze domweg niet waren te stuiten. Hij had het gevoel dat hij aan het begin stond van het grote avontuur van zijn leven - zoals zijn vader dat ook moest hebben gevoeld, in de greep van de dramatische gebeurtenissen tijdens zijn laatste nacht in Twisted River."

John Irving, de meest favoriete van mijn favoriete schrijvers, schrijft eerst het einde van zijn boeken en werkt dan van achteren naar voren. Maar niet nadat hij een uitgebreide research heeft gedaan naar alle facetten die in zijn boek voorkomen. Indertijd heeft hij zelfs een tatoeage op de vrouw van Henk Schiffmacher gezet om mee te maken wat tatoeëren nu precies inhoudt.
Vanmiddag keek ik, via het onvolprezen "uitzending gemist" naar een uitzending van "het uur van de wolf". Afgelopen dinsdagavond ging het over John Irving en zijn schrijven. Ik heb gekeken naar een prachtige film over wie hij is en wat hij doet. Vanuit zijn schitterende huis op een eiland in Lake Huron schrijft hij zijn romans. Zijn reizen over de wereld worden gevolgd (Wenen, Amsterdam) en zijn liefde voor het worstelen komt naar voren (zorg maar dat je plezier hebt in het trainen (het schrijven van een boek), want de wedstrijd (het uitkomen van een boek) duurt maar kort).
Ergens in de film leest hij de laatste alineas van zijn nieuwste boek voor. Ik heb natuurlijk meteen gezocht hoe dat boek heet en waar het over gaat. In mei komt het uit in Amerika, ben benieuwd wanneer de vertaling er is.  Ik zal hem zeker kopen!

De helden van New York

De baan van Frank Parish is het oplossen van moorden. ZIjn werkterrein is New York, waar nogal wat moorden gebeuren. Hij moet dan ook vijf zaken oplossen, wat hem ongetwijferd niet zal lukken. In het boek "De helden van New York"  draait het om meisjes die gebruikt worden in de zg. 'snuffmovies'. De meisjes hebben als gemeenschappelijk kenmerk dat ze onder de hoede zijn van Jeugdzorg. Parallel aan dit onderzoek lopen zijn sessies met de psycholoog over de rol die zijn vader in zijn leven heeft gespeeld. Aan het eind van het boek is de zaak opgelost, het verleden helder en de toekomst troebel. Een prachtig boek, de zoveelste, van R.J. Ellory!

Actie!!!!!!

Onderweg van Lelystad naar Amsterdam haalde ik wel 20 bussen in met daarin een heleboel collega's. Ze waren op weg naar de Arena, waar Ajax niet voetbalde. Ik sloeg een afslag eerder af, parkeerde voor school, dronk met de stakende collega's een kop koffie en stapte de gratis metro in. Na een paar haltes stopte de metro op station Bijlmer. Daar zag het groen (AOB) en paars (CNV) van de mensen, nog meer collega's. Vijftigduizend collega's, die de zorg deelden rondom de zorgleerlingen. De Arena zat vol,;ik zat vooraan op de tweede ring, vak 426. Als de mensen opstonden, voelde je de vloer trillen. De inhoud van de manifestatie was, op de sprekers na, wat mager, maar goed, het ging om de vuist die gemaakt werd. Het was mooi om te zijn op de grootste onderwijsactie ooit!

A Star is born....

Vorige week donderdag werd ik gebeld door de redactie van RTL-4 nieuws. Ze wilden een item draaien over de onderwijsstaking van morgen. Ze waren ook bewust op zoek naar een SBO-school. En die hadden ze gevonden! Om kwart over acht vanochtend stond er een cameraman op de stoep, die meteen aan het werk ging. Beelden van de binnenkomst van de kinderen, beelden van de binnenkomst van de ouders. Vervolgens ging hijzelf naar binnen. Wegvluchtende collega's en kinderen die alles normaal leken te vinden. Volgende stap was het filmen van kinderen die een klas binnengingen. Of ik even een klas wilde aanwijzen waar dat kon. Collega D stond op de gang en was dus de sigaar. De reporter kwam te laat, hij had dat al gemeld. Ik stond een tijd met hem te praten over het hoe en wat van de staking van morgen. Zijn vader en broer zitten ook in het onderwijs en hij wist er dus al wat van. Maar of ik, in het belang van de kijker, het verhaal niet al te moeilijk wilden maken. Maar voordat er geinterviewd werd, gingen ze nog even in een klas filmen. Collega D was wederom het slachtoffer. Daarna naar mijn kantoor voor een interview van een minuut of tien. Alle vragen werden drie keer gesteld. De reporter ging vervolgens naar een school in NIeuwegein, om daarna te gaan plakken. Morgenavond in het nieuws! Zou ik ook op de Walk of Fame komen, of zouden de drie seconden die waarschijnlijk uitgezonden worden daar te kort voor zijn??

Schadevolle jaren

Op 5 juli 2008 reden we van Boston naar de Niagara Falls, een rit van zo'n 750 kilometer. Toen we Rotterdam gepasseerd waren, zag ik het bord op de foto: afslag Amsterdam. Vlak voorbij die afslag volgden we een rivier: De Mohawk.

Over de gelijknamige stad, Mohawk, gaat het boek dat als volgt begint: "Mijn vader wist, net als zoveel mannen met wie hij had gediend, precies wat hij wilde doen als de oorlog voorbij was. Hij wilde zuipen, naar de hoeren en naar de renbaan..." Sam Hall heeft zich in zijn verdere leven gehouden aan de eerste en de derde. Over het leven van hem, maar vooral van zijn zoon Ned, gaat het boek "Schadevolle jaren" van Richard Russo. Hun leven speelt zich af in het stadje Mohawk in de staat New York, een stad in verval. De binnenstad loopt leeg en alleen de zonderlingen blijven over.
In zijn boek schetst Russo op een liefdevolle manier hoe het leven in Amerika zich voltrok in de jaren vijftig en zestig. Een aanrader!

keuzes

Ik heb ooit eens gehoord van een of ander psychologisch experiment. De proefpersoon kreeg op gegeven moment de keus: na een aantal fout beantwoorde vragen, moest hij kiezen. Of hij kreeg een straf of een andere, onbekende. Vrijwel iedereen koos voor de ander. Wat zou u doen  bij zo'n moreel dilemma? Als het hij of jij is? Waarom kiezen sommigen bij ' Wie is de mol?' voor zichzelf en waarom kiezen anderen voor het geld? Waarom verzetten in Syrie sommigen zich en kruipen anderen weg?

In de film "Suskind"  kiest de hoofdpersoon als eerste voor het overleven van zichzelf en zijn gezin. Vervolgens komt hij daarmee in de knoop en kiest hij voor het leven van zo'n 1000 kinderen, die hij redde uit de Hollandse Schouwburg. Het gevolg van die keuze was dat zijn eerste keuze precies andersom uitpakte. Ik vond 'Suskind' een mooie film, omdat het publiek ook keuzes moest maken. De keuze voor deze film was in ieder geval prima.