Maurice de Hond

Gisteravond was het weer eens een opzienbarende uitzending van Pauw en Witteman. Jeroen Pauw worstelde met het vrouw en Turkse zijn van Nebahat Albayrak, die op haar beurt weer niet gecharmeerd was van de opmerkingen daarover. Ze wilde liever over de inhoud praten, denk ervan wat u wilt. 

Voor mij was het hoogtepunt echter de uitslag van het onderzoek van good old Maurice de Hond. De vraag was wie men de favoriete PvdA-leider vond. Van Dam kreeg 15% van de stemmen, Albayrak 18%, Samson 38%, Plasterk ook 38% en 31% had geen mening. Prima uitslag of niet? 140% van de mensen vond van wel. Echt goed met cijfers, die De Hond!

Gisteren voor het eerst van mijn leven naar Buitenhof gekeken. De volgende tekst stond op hun website: "Op 6 maart staken leraren. Ze zijn boos, onder andere over de plannen voor het Passend Onderwijs. Daarbij gaat het om een hervorming: gewone scholen worden verantwoordelijk voor aangepast onderwijs voor ieder kind. Dus ook voor zorgleerlingen, dat zijn bijvoorbeeld kinderen met gedragsstoornissen of een handicap.
Op het Passend Onderwijs wordt ook 300 miljoen euro bezuinigd: het 'rugzakje', de leerling gebonden financiering, wordt afgeschaft en van de ambulante begeleiding voor zorgkinderen blijft weinig over. Wat betekent dat voor leerlingen en leraren in de klas? En voor ouders?
Een discussie met mensen uit de praktijk: Tim Bartlema (onderwijzer), Sandra Koot (onderwijsadviseur en -coach) en Marleen van Aalten (ambulant begeleider)."
Tim was tot 1 augustus mijn collega. Hij was één van de eerste slachtoffers van de aangekondigde bezuinigingen. Om ons voor te bereiden op die 300 miljoen was er een vacaturestop. En dus moest Tim, met zijn tijdelijke contract wijken. Gelukkig had hij binnen no time een andere baan. Laatst sprak ik hem weer, bij ons op school. Ter plekke werd hij, ook in dienst van de AOB, gevraagd of AT 5 een interview met hem mocht doen. 's Avonds zag ik hem zijn verhaal doen. En zondag dus op Buitenhof. Die Tim, die komt er wel. En die bezuinigingen? Laten we hopen dat die er niet komen.

Max en zijn koffer

Max zoekt zijn wortels. Wie is Max dan? Het publiek, van 4 tot 10,  is Max. De oma van Max (Jenny Mathurin) en de moeder van Max (Glynis Terborg) gaan met Max op zoek naar die wortels. Ze beginnen met de oranje wortels voor het paard in de gang bij buurvrouw Jansen. Maar ook de wortels van Max (Utrecht, Afghanistan, Suriname, India, Amsterdam, Turkije) worden gezocht. En gevonden. En uiteindelijk komt alles weer terug bij de Nederlandse hutspot.
In het Bijlmer Parktheater zagen we vandaag met twee van onze groepen de voorstelling    "Max en zijn koffer". Prachtig jeugdtheater door twee prachtige actrices die kinderen die zomaar het podium opliepen, mee lieten doen. En zo hoort het!

Busjes?

Op een normale werkdag rij ik rond zeven uur weg, om zeven minuten later de A6 op te draaien. Richting Almere en daar voorbij. Soms is het rustig, vaak druk. Er hoeft maar één ongeluk te gebeuren en alles staat vast. Maar dat gebeurt gelukkig niet al te vaak. Maar goed, om zeven over zeven rij ik de A zes op. Op die weg rijden busjes, heel veel busjes. Bouwvakkers uit Friesland, keukenmensen uit IJsselmuiden, loodgieters uit Emmeloord, stucadoors uit Polen: tientallen busjes rijden over die weg. Achter het stuur een wakkere chauffeur, daarnaast en daarachter slapende collega's van de chauffeur.
Gisteren had ik een studiedag. Dat betekent om te beginnen een half uur uitslapen. En dus ook een half uur later weg. Om zeven over half acht draaide ik de A6 op. Vlak voor Almere viel me opeens iets op: vrijwel geen busjes! Ze waren er gewoonweg niet! Wel meer Audi's en andere dure auto's. Maar geen slapende bouwvakkers. Die stonden natuurlijk al op hun steigers te metselen. En de kantoormensen zaten nog niet achter hun computerscherm. Als u wilt weten of ik gelijki heb, moet u eens rond kwart voor negen om de A10 rijden, bij het WTC. Dikke file, vol met dure auto's.
Overigens schijnt er weer een recessie te zijn in Nederland.

sneeuwpret (3)

sneeuwpret (2)

Het zal u niet ontgaan zijn dat het koud is in ons landje. Het record was vanmorgen om half negen in Lelystad: MIN 22,9 graden. En even later stond ik mijn autoruit te krabben! Over bikkel gesproken. Of sukkel. Glijdend over de wegen haalden we de boodschappen binnen.  Thuis keken we naar alle nieuwsuitzendingen die er maar waren. Overal dezelfde beelden: stilstaande treinen (kop in de Telegraaf: treinen spoorloos), mopperende mensen en kuddes achter elkaar aan schaatsende mensen (die dat voor hun rust deden). Gisteren stond AT5 gewoon op een brug in Amsterdam te filmen: meesterlijke tv!  Mooiste tv-beeld van de dag: Op wederom AT5 was er een camera op het station. De treinen naar Schiphol reden niet. Twee Amerikanen werd dat meegedeeld. Toen ze verteld werd dat dat was vanwege de sneeuw, kregen ze een ongelovige blik in de ogen : "But there ain't any snow".

Sneeuwpret

    Tampa Bay, augustus 2010, 35 graden.

Tonio

Op een mooie Pinksterochtend wordt er aangebeld. Twee politieagenten voor de deur met één van de meest erge berichten die je kunt krijgen als ouders:" jullie kind is aangereden en ligt in kritieke toestand in het ziekenhuis". Vanaf dat moment rolt een werkelijk prachtig verhaal zich voor je uit. Een requiemroman noemt A.F.Th. van der Heijden zijn ode aan zijn zoon Tonio. Vanaf zijn verwekking tot en met zijn begrafenis. Al zijn eigenaardigheden, al zijn kwaliteiten, al zijn liefde voor alles en iedereen. Dit boek kon ik niet in één ruk uitlezen, daarvoor is het te mooi. De schrijver neemt de lezer mee in zijn verschrikkelijke missen en het niet kunnen voldoen aan wat velen zeggen "ach, de tijd heelt alle wonden". Niets heelt de wond: geen gesprekken, geen huwelijk, geen drank. Het missen blijft. Het schrijven van dit boek heeft waarschijnlijk ook vrijwel niets geholpen. Maar mooi is het zeker wel!