Olifanten

"Achter deze muur staan tien olifanten. Je ziet er zeven. Hoeveel zie je er niet?"
"Ik zie geen olifanten"
"Wat een rare olifanten"
"Waarom olifanten?"
"Welke muur?"
"Wie heeft het nu over olifanten?"
"Tien en zeven is vijftien"
"Ja daaag, hier heb ik geen zin in"
"Drie"
Vandaag worden de CITO toetsen afgenomen.

De klas van weleer

In mijn schoolkoffertje zit (naast brood, pennen, papiertjes, snoepjes en usb-sticks) altijd een klassenfoto. Dat is mijn eerste klassenfoto waar ik als leerkracht op sta. Niet mijn eerste klas, maar de eerste foto. Op die foto staan voor mij veelal nu onbekende leerlingen. Enkele voornamen ken ik nog (Carlos, Tanya, Mario), maar verder niets. Op Schoolbank kan ik ook al niet veel vinden. Wat en waar ik ook zoek.
Toch is er nu een (kleine) kans dat ik binnenkort wel enkele namen weet. Ik had gisteren een gesprek op school met de producent van een tv-programma. Hij is bezig met een format om een (gedeelte van) een klas uit de jaren tachtig weer bij elkaar te brengen, samen met de leraar. De klas moet een gemengde klas zijn en dat was het wel, vlak bij het Mercatorplein. Samen met iemand die gaat uitzoeken wie de leerlingen waren en waar ze nu zijn, gaat hij proberen om deze groep weer bij elkaar te brengen. Ik ben benieuwd. Héél misschien is binnenkort in dit theater, bij de NTR, te zien: Oude Jos en zijn klas van vroeger!

Makreel

Vandaag was ik weer even op de school waar ooit veel begonnen is. Ik had een afspraak er tegenover. Maar een kort bezoekje aan de school hoort er dan even bij. Veel is veranderd, één gezicht hoort daar bij de inventaris.
Toen ik daar ooit werkte (was het 1984?), waren de vrijdagmiddagen vaak lang. Soms tot een uur of negen. We bleven altijd met ons tweeën achter. En jong als we waren (...) bedachten we elk weekend iets om maandag op verder te gaan. Alleen viel het 's maandags niet veel mensen op. Zoals zo vaak is voorpret vaak leuker. Eén keer hebben we bij de noodwinkel een makreel in folie gekocht en in een verder leeg aquarium opgehangen. 's Maandags zag niemand het!
Vandaag liep ik terug naar de auto en zag het voormalig noodgebouwtje staan, waar we ooit de makreel gekocht hebben. Nu zit er een viswinkel in...

New Hampshire 2008

De Meeuw

In Amsterdam Zuidoost zijn zelfs de meeuwen gekleurd: wit met bruine vlekken. Ze zijn trouwens ook angstaanjagend groot. Als ik op mijn werk uit het raam kijk (en dat gebeurt nogal vaak) zie ik er altijd wel een paar staan. Op het dijkje staan ze dan. Gewoon een potje te staan. Ondertussen trappelen ze. Onophoudelijk staan ze te trappelen. Daarmee imiteren ze de regendruppels en hopen ze dat de regenwormen omhoog komen. Die vinden ze nl. heel erg lekker. Je zou zeggen dat het hele slimme beesten zijn, die meeuwen. Nou vergeet dat maar. Ze trappelen nl. ook alshet regent!

Matterhorn

Soms lees je een briljant boek. Zo'n boek dat je in één ruk uit wilt lezen, maar bewust af en toe weg legt om het maar niet te snel uit te hebben. Zo'n boek dat blijft spoken in je hoofd. Zo'n boek waarin je bepaalde mensen belangrijk vindt voor het verhaal, maar die dan sneuvelen in die strijd in Vietnam. Zo'n boek waarin je herkent dat over elke zin goed nagedacht is. Zo'n boek dat uit is, maar niet af is. Zo'n boek dat geen boek is, maar dat je bij het lezen alles voor je ziet; een soort film. Zo'n boek dat weer zo'n oorlogsroman over Vietnam lijkt, maar eigenlijk alle voorgaande boeken daarover overbodig maakt.  Zo'n boek dat je iedereen wilt aanraden, maar eigenlijk alleen maar voor jezelf wilt houden. Zo'n boek heb ik gelezen. Matterhorn.

Madrid, slot

Santa María la Real de La Almudena is de kathedraal van Madrid. Ik liet al eerder een foto van de buitenkant zien.
De binnenkant was net zo mooi. Toen we binnenkwamen, zoals het hoort zonder entree te hoeven betalen, zagen we de traditionele opbouw van een kathedraal. Ook hier een rondgang met kapelletjes en een bovenloop.
Maar er was toch iets vreemds aan deze kathedraal. Wat precies kwamen we pas achter nadat we in het boekje lazen dat de kathedraal in 1992 ingewijd was door de toenmalige paus. Dit was een moderne kathedraal.
Oud en nieuw waren prachtig vermengd met elkaar!

Kinderhoofd

Guernica

Er stond een lange rij voor het Museo Reina Sofia. Er stonden trouwens veel rijen in Madrid. Om op de foto te gaan met de drie koningen stond een rij kinderen met de wachttijd van een uur. Voor een winkel die loten verkocht een nog langere rij. Maar wij sloten achteraan de rij voor het museum. Wij schatten de wachttijd op ongeveer een uur. Na veertig minuten mochten we naar binnen. de jas even opruimen, de tas mocht mee en dan de lift in naar de vierde verdieping.
In een schitterend gebouw, een verbouwd ziekenhuis, hing en stond veel moderne kunst, Voor de vierde en de derde verdieping hadden we een paar uur nodig. Na de lunch gingen we verder naar de tweede, waar het pronkstuk te vinden was: De Guernica. Een schilderij van 3.49 bij 7.76 meter. Slechts twee suppoosten zitten op hun stoel naast het werk. Geen glas, geen hek; slechts een zwart stuk tape op de grond geeft de grens aan. Niemand gaat er overheen. Foto's maken mag niet; in alle andere zalen wel. In de zalen om de Guernica heen kun je de voorstudies vinden. Met recht wordt de Guernica een meesterwerk genoemd. Maar het hele museum eromheen is dat eigenlijk ook!

Atocha Renfe

Op 11 maart 2004 ontploffen er tien bommen in verschillende treinen in  Madrid. 191 mensen komen om en 1400 mensen raken gewond. De aanslag wordt toegeschreven aan Al Qaida.

Op het Station Atocha Renfe vallen de meeste slachtoffers.

Wij waren vandaag op dat station en zagen daar de prachtige gedenkplek. In een verbinding tussen het ondergrondse station en de buitenlucht hing, zie foto, een doek met uitroepen die werden geslaakt na die aanslag. Door de wind wapperde het doek. Ook moest je omhoogkijkern naar het doek en dus ook naar de hemel(?). Verderop stonden de namen van de slachtoffers achter een glazen wand die overal ingedeukt leek. Een indrukwekkende plek!

De kathedraal van Madrid

Erica

Met Facebook beleef je nog eens wat. Mijn broer is mijn vriend geworden. Op zijn pagina stond een link van mijn neef, die overigens hetzelfde heet als mijn broer (de jongere broer van die neef heet hetzelfde als ik...), naar foto's van de familie. Ik sta er NUL keer op. Maar ik zag wel een foto van mijn vader met zijn gezin, volgens mij voor het huis van mijn oma in Erica. Uniek, nog nooit gezien. Ik heb trouwens geen flauw idee wie die vrouw links is, tenzij het mijn oom is, die verder niet op de foto staat. Prachtige foto!

Nieuwjaarsrituelen

Iedereen heeft zo zijn gewoontes op Nieuwjaarsdag. Wij zorgen er voor dat de boom afgetuigd wordt en alle andere kerstspullen ook opgeruimd worden. Ook worden dan de ramen gelapt en zo nog wat andere dingen. Meestal is dat zo gebeurd. Anderen kijken naar het Nieuwjaarsconcert. Of naar het schansspringen. Kinderen steken nog het laatste vuurwerk af. Op de journaals zie je vuurwerk all over the world, mensen die elkaar gisteravond de beste wensen wensen, straatvegers die al vroeg uit de veren moesten.
En in Friesland komen allerlei spullen tevoorschijn. Een straaljager, een antieke geldpers, de olympische ringen: allemaal gestolen door "ludieke Friezen". Ik begrijp niet zo goed wat er ludiek is aan het stelen van zaken die van grote waarde zijn voor anderen. Maar die Friezen wel. Tja.
Misschien is het een idee van ludieke niet-Friezen om gewoon een hek om Friesland te zetten en dan eens te kijken wat die ludieke Friezen vinden van die ludieke actie.
Of is het een idee dat er eens aangifte van diefstal gedaan wordt? Niet ludiek, maar misschien blijft die diefstalonzin dan eens beperkt tot Friesland. Grappig!